Skam

I dag sgo eg sykla fra Madla te Randaberg. Eg trossa regn og la i vei. Eg sykla via Stokkavatnet, der har eg sykla før, der e eg kjent, null problemas for Alkjeksi-boy! Men sjøl om eg har gått på Lundeneset i 3 år, har ikkje tiå stått stille i Stavanger...

Det begynte bra. Det burde ikkje vær så mye problemer heller, det e jo tross alt bare te å fylla ein sti langs vatnet. Men så kjente eg meg ikkje igjen og plutselig kom eg opp i et boligområde. Eg sykla videre for eg såg skog framme der, og skog is good når du sga sykla ein skogsvei! Stien blei smalare og smalare og eg måtte leia sykkelen. Eg dreit sjølsagt i sykkelvettregel nr. 8: "Det er ingen skam å snu" og fortsatte te eg kom te ein svære "lavvo-hytte-tre-ting". Sikkert någe speidaropplegg, den såg iallefall ganske speidaritte ut.

Eg sykla videre, heiv sykkelen over et strømgjerde og kom meg sjøl over. Sykkelen blei nå ganske møkkete, det regna ennå, og graset var ikkje akkurat grønnare på den andre siden av gjerdet. Men eg blei motivert av at eg gjekk (leide sykkelen) mot ein haug. Ka va på andre siå av haugen montro? Jo, ingenting! Dvs ein myr. Eg gjekk videre (sjølsagt!) og tråkka nesten i ei kukaga. Ei skikkelig saftige ei. Oh, fleire kukager! "Det kan ikkje vær kumøkk her vel?" tenkte eg. Og eg tenkte rett, for det var hestamøkk! Eg gjekk forbi någen hestar og kom te et gjerde te. "Yes" tenkte eg, for når du har forvilla deg inn på eit avgrensa område, vil du gjerne komma ut derfra igjen. Eg gjekk over det gjerdet og sykla videre. Grusvei, dette lover godt! Hmmm... den plassen såg kjent ut. Åjoda, den var kjent, eg hadde vært der tidligere i dag, eg hadde sykla i ring...

Konklusjon:
Det e ingen skam å snu. Det e stor skam å gå i ring.
Eg skamme meg.